Toen ik jonger was wel hoor, toen vond ik de kermis geweldig. Maar in mijn studententijd, als ik dan de kermis rond 3 oktober in Leiden bezocht vond ik het zo’n gemaakte bedoening en sindsdien houd ik mij verre van kermissen. Tsja en dan is er ineens een blogkermis. Wat moet ik daar nu weer mee? Moet ik er wel iets mee, of blijf ik lekker veilig in mijn eigen blogwereldje schrijven over datgene dat ik belangrijk of interessant vind? Omdat ik het thema toch wel origineel vind besluit ik om toch maar een keer mee te doen. Essen2punt0 is deze keer de bedenkster van het thema. Niet een gemakkelijk thema, maar wel een interessant thema.
Het thema:
Bibliotheeklanders zijn heel goed in consumeren van informatie. We zijn goed in het geven van een oordeel, beoordelen en het vinden van onze weg. Maar we zijn veel minder goed in het produceren van eigen content of in het vertalen van content naar onze eigen versie daarvan. Is deze cultuuromslag nodig om aansluiting te krijgen bij onze veeleisende klanten en wie zou dat moeten doen? Moeten we dat überhaupt wel doen?
Of is het juist nodig om te zoeken naar partners in crime die die slag al gemaakt hebben?
Ofwel: moeten we consuminderen, produmeerderen of zijn er nog andere opties die er voor ons liggen?
Er zijn een aantal dingen die mij bezighouden in dit thema:
- niet alle bibliotheken zijn hetzelfde
- niet alle bibliotheeklanders hebben dezelfde leeftijd, achtergrond of opleidingsniveau
- niet alle bibliotheeklanders weten om te gaan met, of voelen zich veilig op het “nieuwe web” – ervan uitgaande dat het produceren van content op het web wordt bedoeld
- cultuuromslag of mentaliteitsverandering
- wie zijn de partners in crime
Het lastige is dat de klant van ons (de bibliotheek) verwacht dat wij goed zijn in het consumeren van informatie. Dat wij een oordeel geven of de informatie beoordelen betekent dat zij dit niet hoeven te doen en dus tijdbesparend werkt. Echter, er wordt wel content geproduceerd, alleen misschien nog niet met de middelen die ons tegenwoordig tot onze beschikking staan. Veel bibliotheken (ik generaliseer) maken een folder, een poster voor de communicatie rondom een evenement en hebben een website. Voor een aantal bibliotheken is dit voldoende. Zij hebben geen behoefte aan meer. Dit zijn waarschijnlijk de bibliotheken waar de veeleisende gebruiker allang niet meer binnenkomt. Maar dit terzijde. Deze bibliotheken moeten zich vooral niet geforceerd begeven op het nieuwe web.
Het lastige in deze vind ik dat bibliotheeklanders veelal mensen zijn van (en boven) een bepaalde leeftijd (ow wat zegt ze nou). Nouja kijk maar eens rond in het personeelsbestand van jouw eigen bibliotheek…. wanneer komt de grote uittocht van collega’s? Moet je deze mensen op leeftijd verplichten nieuwe dingen te leren die veelal te maken hebben met ICT? Ik weet het niet, ik weet het echt niet. Lastig is het als de collega’s helemaal niet ICT-minded zijn. Als zij angst hebben voor het nieuwe web en alles wat er om heen hangt. Als zij zich liever verschuilen en de taken die zij al jaren volgens de traditie die zij kennen doen. Waarom zou je deze groep ongelukkig maken? Kijk, als er genoeg mensen in jouw bibliotheek werken die wel mee willen in de vaart der volken en wel willen leren over het nieuwe web en wat dit kan betekenen, dan zou ik zeggen go for it! Maar zo nee, wacht dan nog een paar jaar, vervang de vertrekkende collega’s door wat jongere exemplaren en dan is wat mij betreft het probleem heel snel opgelost.
Cultuuromslag of mentaliteitsverandering? Stel dat in mijn bibliotheek het de cultuur is om heel amicaal om te gaan met gebruikers, alsof het vrienden zijn zeg maar. Dan lijkt het logisch om op het nieuwe web deze gebruikers op te zoeken en vriendjes te worden in sociale netwerken. Maar, als de mentaliteit binnen diezelfde bibliotheek is dat wij niet ons niet op het nieuwe web begeven, dan zal er nog niets gebeuren. Het gaat wat mij betreft dus niet om een cultuuromslag maar eerder om een mentaliteitsverandering. Dezelfde mentaliteitsverandering geldt voor het zoeken naar partners in crime. Dit kunnen collega’s zijn van wie je niet verwacht dat zij in de privésfeer al produmeerderen of kunst- en cultuurinstellingen die originele dingen doen voor die veeleisende gebruiker/bezoeker. Maar het kan ook uit een heel onbekende hoek komen. Kijk gewoon eens rond, in winkels, in hotels, in warenhuizen, in zwembaden, in restaurants, hoe communiceren zij met gebruikers. Hoe produceren zij content? En vraag je dan vooral af, werkt dit? En zo ja, waarom dan? En als zij niet meedoen aan het produceren van content dan zal dat ook een goede reden hebben. Misschien is dat wel dezelfde reden die een bibliotheek heeft om er niet aan mee te doen.
Gebruikt beeldmateriaal is afkomstig van Flickr – ~carnival~ – mat.teo
Dank je wel! Wat een prachtig ei is het geworden. 🙂
Een heel mooi stukje, vooral de laatste paragraaf. Daar kan ik me ook in vinden.
Waar ik het totaal niet mee eens ben is je paragraaf over leeftijd (je was er al bang voor). Ik wil daar nog wel eens heel duidelijk het volgende over zeggebn:
Enige angst voor vernieuwing en verandering heeft niets met leeftijd, maar alles met persoonlijkheid en mentaliteit te maken.
Ook vroeger als was het heel gebruikelijk om je in de bibliotheekwereld met ICT bezig te houden (niet voor niets heeft Pica last vna de wet van de remmende voorsprong, al in de jaren 70 waren zij landelijk actief in de bibliotheekwereld). En ook vroeger al bestond er het idee van de education permanente, hetzelfde wat nu verengelst lifelong learning heet.
Dus het is niet de leeftijd, die bepaald of mensen mee willen in het nieuwe web (whatever that may be), maar veel meer de werkomgeving, de mentaliteit en de persoonlijke insteek van de medewerkers.
Overigens is niet zo dodelijk als een demotiverend management, maar daar hebben we het nu niet over:)
@ Marianne,
met het nieuwe web bedoel ik alles wat met web20 en social software te maken heeft. Ik ben sinds een paar maanden deze term gaan gebruiken omdat als er dan een web30 komt ik de term niet hoef te veranderen.
Uiteraard ben ik mij ervan bewust dat er ook medewerkers op leeftijd zijn die wel ICT-minded zijn maar ik zie ook veel medewerkers op leeftijd die dat niet zijn. Uiteraard heeft dit niet altijd met leeftijd te maken, ook jongere medewerkers kunnen niet ICT-minded zijn. Maar je kan het toch niet met mij oneens zijn dat de generaties die nu opgroeien zo vanzelfsprekend met ICT omgaan dat zij straks verwachten dit in het werkende leven ook te doen. Wat dat betreft denk ik dat de jongere generaties die nu de bibliotheekopleiding doen straks flexibeler omgaan met veranderingen op ICT gebied. Het gaat mij dus meer om flexibiliteit en het openstaan voor verandering. Dit kan te maken hebben met een motiverend management, mentaliteit, persoonlijke omstandigheden of iets anders. Maar zoals ik het nu ervaar heeft het ook vaak te maken met leeftijd en dat vind ik toch jammer.
M.
Mooi, boeiend stukje, biedt veel om verder over te bloggen.
Wat je o.a. bezighoudt is dat niet alle bibliotheken hetzelfde zijn.
Ik denk dan, 1. niet alle gebruikers zijn hetzelfde, dus er zijn verschillende (type) bibliotheken met verschillende diensten en accenten. Daarna leg je de relatie klant/dienstverlener, prima.
Wat mij prikkelt is de zin. “Dat wij een oordeel geven of de informatie beoordelen betekent dat zij dit niet hoeven te doen en dus tijdbesparend werkt.”