Gelezen in de maand – maart

Source: Wikipedia
The friday night knitting club – it’s fun to stitch and bitch / Kate Jacobs
Nog een paar pagina’s en dan is het boek uit en normaal gesproken schrijf ik dan pas over het boek, vandaag maak ik een uitzondering. Het verhaal gaat, zoals de titel al doet vermoeden, over een breiclub die op vrijdagavond samen komt in de winkel van Georgia Walker. Georgia is alleenstaande moeder van dochter Dakota en is om het hoofd boven water te houden een breiwinkel begonnen. Een enorm succes en binnen no time komen er veel vaste klanten. Deze dames (uiteraard, want mannen breien niet) beginnen op vrijdagavond een gezellig samenzijn. Zij kletsen over het leven, over de dingen die zij meemaken en af en toe breien ze iets.

Nu doet dit boek mij heel erg aan vroeger denken, aan de tijd dat mijn ouders een wolwinkel hadden (wij woonden achter de winkel), De Sierkunst genaamd. Als klein meisje was ik veel in de winkel van mijn ouders te vinden, ik zat dan op de toonbank en speelde met de kassa. Toen ik vijf was verhuisden mijn ouders naar een gewoon huis, maar de winkel hielden zij aan. De opslag van wol, altijd op de overloop tussen de slaapkamers, werd verplaatst naar daar waar ik vroeger sliep. Ik kende in die tijd de nummers van het DMC borduurgaren uit mijn hoofd en wist zelf ook nog wel het een en ander van breien. Niet dat ik er heel goed in was, ik liet mijn moeder meestal de moeilijke dingen doen. Nog steeds heb ik een trui die ik horizontaal heb gebreid (dus niet met de boord van het voorpand beginnen, maar met een mouw zodat je als je bij het voorpand aan bent gekomen enorm veel wol aan de breinaalden hebt). In de tijd dat mijn ouders de winkel hadden, vond je bij ons in de straat wel drie wolwinkels. Tegenwoordig is dat niet meer zo, als je nu een trui wilt breien moet je echt je best doen om mooie wol te vinden, tenminste in Rotterdam. En eigenlijk is dat jammer. Deze huisvlijt wordt jongeren niet langer aangeleerd. Mijn moeder die op de huishoudschool heeft gezeten kan zo ontzettend goed kleding naaien, sokken breien en borduren. En daar ben ik soms best jaloers op. Er is namelijks niets zo ontspannend dan een avond met een breiwerkje op schoot televisie kijken.

Het verhaal van Georgia en de vrijdagavond breiclub is aangrijpend. En dat niet alleen omdat het mij aan vroeger doet denken. De personen in het verhaal komen op een mooie manier tot leven en zijn zo ontzettend herkenbaar. Ze wonen in New York en dus maak ik aantekeningen zodat ik volgende week op zoek kan gaan naar die plekken waar Kate Jacobs over schrijft.