De kraaien zullen het zeggen / Ann – Marie MacDonald
Na het debut van MacDonals (Laten wij aanbidden) weet je het al, alles wat zij schrijft is goed. Zeer goed moet ik eigenlijk zeggen. Het gevoel dat zij met haar debuutboek gaf heeft nog niemand anders, bij mij in ieder geval, geevenaard. Kippenvel!
En dus zou je verwachten dat toen De kraaien zullen het zeggen uitkwam en ik het direct kocht in 2003 ik het ook direct zou lezen. Niets is minder waar. Het boek belandde in mijn kast om er nu pas uit te komen. Het is ook geen dun boek, ruim 800 pagina’s. Dus zomaar even meenemen in de trein, dat doe je niet.
Het verhaal gaat over het gezin McCarthy, dat zich in 1962 vestigt op een rustige luchtmachtbasis is Ontario. De 8-jarige Madeleine speelt de hoofdrol, maar ook haar vader, moeder en broer komen aan het woord. De een wat meer dan de ander. Het is een modelgezin. Vader heeft een goede baan, moeder is beeldschoon en lief. Beter kan Madeleine het niet treffen. Zou je denken….
Als op een dag een klasgenootje van Madeleine dood wordt gevonden wordt het “idyllische” leven op de luchtmachtbasis ruw verstoord. Kunnen de geheimen van de familie McCarthy geheim blijven?
Een sprong in de tijd. Madeleine is 20 jaar ouder, lesbisch en comedien. Hier raakt de schrijfster mij een beetje kwijt. Madeleine is niet meer iemand waar ik mij in kan verplaatsen. Ze is grof, vervelend en gewoon naar. Toch lees je verder omdat, als je al zover bent, je gewoon wilt weten hoe het afloopt. Het einde kun je vermoeden en toch is het net even anders. De rust komt weer terug. Madeleine wordt rustiger, in haar hoofd vallen dingen op zijn plek. Het is goed….
Na Laten wij aanbidden heeft MacDonald weer een mooi en spannend boek geschreven. Maar je moet van het genre houden. Haar boeken zijn zwart en duister en kunnen je een drukkend gevoel geven. Kun je hier tegen, dan zou ik zeker een van haar boeken lezen. Laten wij aanbidden misschien wel eerder dan De kraaien zullen het zeggen.