SURF Onderwijsdagen – dag 1 – Onderwijs ontwerpen voor de netgeneratie: de gaming mindset…

Willem Jan Renger is helemaal overdonderd door de hoeveelheid mensen in de zaal. Het is inmiddels half zes en toch zit de zaal vol. En dat is niet voor niets. Renger is een enthousiast spreker en zijn presentatie is verfrissend en uitdagend. En daar komen mensen graag naar luisteren, zelfs zo laat op de dag.

De eerste vraag die Renger stelt is: hoe ontwerp je onderwijs voor jongeren die specifieke vaardigheden ontwikkelen in de eigen tijd.

Hij gaat niet al te diep in op wat er nu met die jongeren aan de hand is. De een zegt dat ze Einstein zijn, de andere zegt dat ze niet kunnen rekenen en het debat zit er ergens tussen in volgens Renger. Maar duidelijk is dat je de boot mist als je niet meedoet met internet, games, second life of web 2.0. Tenminste dat wil men ons doen geloven.

Maar wat is er dan precies aan de hand? Renger geeft als voorbeeld het concert van de Stones uit 1964. Citaten uit krant van die tijd kunnen toegepast worden op het heden. Alles is gevaarlijk (pas op, kijk uit!) of het wordt veel te rooskleurig voorgesteld. De jongerencultuur en de gamecultuur hebben zich onderwater voltrokken en dat hebben wij even gemist. Pas sinds een aantal jaren is het mainstream geworden. De publieke bewustwording loopt erg achter bij wat er zich heeft voltrokken.

Wij (de mensen in de zaal) zijn opgegroeid met leanback media, de media werd je aangeboden op bijvoorbeeld televisie, radio en in het theater/museum. Met de komst van computers, internet en games wordt media een lean forward media. Je moet iets doen om bijvoorbeeld een game te spelen, zo ontstaat er een pro-actieve houding ten opzichte van games.

Renger verzet zich tegen generatie-aanduidingen. Het is, volgens hem, een voortgaande beweging die een kritiek punt heeft bereikt en waar traditionele methoden niet langer werken. De geijkte trainings- en overdrachtsmethoden beginnen barsten te vertonen. De nood is groter dan ooit. Inspiratiebronnen voor Renger zijn Jenkings en Gee. Jenkins, die spreekt over vaardigheden die jongeren nodig hebben. Het onderwijs moet jongeren die vaardigheden aanleren. Want wie heeft de jongeren googlen geleerd? Niemand! Het onderwijs heeft het gewoon laten liggen en dus worden de jongeren autodidact en op dat moment zegt het onderwijs, we hebben het ook niet goed aangeleerd. Het onderwijs heeft een gidsfunctie waarmee zij jongeren dingen aan kan leren. Renger ziet een overgangsfase waarin we zitten, van oude naar nieuwe media en van oude naar nieuwe geletterdheid.

Jenkins schrijft in een whitepaper over de vaardigheden die jongeren nodig hebben:

play
negotiation
networking
performance (spelen met identiteit)
simulation
appropriation (noemen wij knip- en plakcultuur)
multitasking
distributed cognition
judgement
collective intelligence
transmedia navigation

Confronting the challenges of participatory culture (Jenkins). Dus het vermogen om informatie af te tappen van  verschillende kanalen. Renger geeft als voorbeeld Pokemon. Pokemon is voor een deel een game, voor een deel televisie en voor een deel speelt dit zich af op het schoolplein met het ruilen van kaartjes.

Maar wat moeten we doen om plank raak te staan, want we slaan hem nog te vaak mis binnen het Nederlandse onderwijs. Renger denkt aan een game mindset, of een lean forward mindset of een internet mindset. Oftewel het op een andere manier bedienen van de studenten. Renger meent dat niet alles wat we deden is fout maar we moeten reframen of herorienteren.

Het onderwijs wil onder andere beoordelen, monitoren, bewijs, vragen, feedback en een platform (hard values). Terwijl studenten het tegenovergestelde wil. Studenten willen onder andere erkenning, bevestiging, aanzien, status, delen en oplossen (soft values). Binnen de HKU op de faculteit waar Renger werkt zoeken zij naar manieren om de studenten meer aan te spreken, met een gaming mindset in gedachten. Studenten leren van de dingen die zij niet zien. Communities zijn belangrijk. Maar ook authenticiteit. Renger geeft toe dat nog niet alles doordacht is en dat zij vaak dingen maar gewoon proberen. Het is dus nog te vroeg om met een doos vol oplossingen te komen waar anderen iets mee kunnen. Maar dat geeft niet, voor de HKU werkt het en dat is het belangrijkste.