Enthousiaste sprekers, aardig verhaal maar om nu te zeggen, wouw, nee dat niet.
Spiegelman en Glass gebruiken wikis in het onderwijs waarbij de wiki wordt gebruikt om een game mee te spelen. Of eigenlijk hebben zij van de informatievaardigheden een spel gemaakt en gebruiken hier een wiki voor.
Voorbeeld 1:
studenten doen in een team onderzoek naar dode wetenschappers zoals Gauss, Newton, Euler, etc. Zij schrijven een cv van deze persoon waarvoor zij gebruik maken van drie verschillende bronnen (database, wikipedia en een vrij te kiezen bron). Hierna moeten zij alle cv’s van andere teams lezen en een onderwerp uitkiezen waarin zij les willen krijgen. Zij moeten zich inschrijven voor deze les en erbij vertellen waarom zij nu juist deze les willen volgen. Het team met de meeste inschrijvingen wint. In dit spel leren zij hoe informatie gebruikt moet worden en krijgen zij ook informatie over citatieregels.
Voorbeeld 2:
studenten leren boleaanse algebra door middel van zoeken in de database (Math meets Information Literacy). Hiervoor wordt samengewerkt met de wiskundedocent. Bijvoorbeeld zoeken naar n /\ (d \/ c) waarbij de letters voor onderwerpen staan.
Voorbeeld 3:
studenten doen onderzoek naar verhaal waarbij aliens op aarde landen. Hiervoor onderzoeken zij de historische nieuwsbronnen van onder andere de New York Times om antwoorden te vinden op de hints die zij met hun team krijgen. De studenten mogen alle bronnen gebruiken die zij willen om de antwoorden op de hints te vinden. Hun zoekgedrag moeten zij beschrijven en het antwoord op de hint moet als eerste in de zoekresultaten terug te vinden zijn. Op een eigen wikipagina maken zij daarna een artikel met alle gevonden informatie. In dit artikel moet ook een leuke advertentie uit het verleden geplaatst worden. De andere studenten beoordelen de pagina en stemmen op het team dat zij het beste vinden. Het team met de meeste stemmen wint.
Deze sessie was de laatste die ik tijdens CIL 2008 volgde. Ik had namelijk een afspraak bij de Library of Congress voor een rondleiding, speciaal voor de groep Nederlanders samengesteld. En vanwege het mooie weer hadden wij niet echt zin om nog langer in het hotel opgesloten te zitten. Dus hup, naar buiten, wat sightseeing doen in Washington en naar de bibliotheek. Een bijzondere ervaring waar ik nog een post over ga schrijven. Maar nu even niet.
In een knalroze pak opent Bill “Info Daddy” Spence de avond. De popcorn en cola stond al voor ons klaar en het werd een echt feestje. Er werden verschillende awards uitgereikt, waarvoor precies dat werd niet helemaal duidelijk, maar dat gaf ook niet. De filmpjes waren origineel en soms ook grappig. Er was er zelfs een waar ook de directeur van de bibliotheek aan had meegewerkt.
Gina is zeer van deze tijd, ze schrijft sinds kort op een 
Nu wilde ik de link van de weblog van Gina opnemen in mijn post maar kon deze zo snel niet vinden met Google. Op de website van de bibliotheek staat een MeeboMe widget en voor het eerst probeerde ik deze uit. Ik stelde mijn vraag aan de bibliotheek. De medewerker was even bezig met een andere gebruiker dus vroeg hij/zij mij om even te wachten. Na een paar minuten kreeg ik het antwoord. Degene achter de chat wist het antwoord niet en had Gina gebeld. Helaas was zij niet op haar plek en dus kreeg ik haar emailadres om de vraag rechtstreeks aan haar te stellen (en kreeg binnen een half uur het antwoord!). Toen de medewerker op de chat mij een prettige dag wenste vertelde ik hem/haar dat het in Nederland bijna bedtijd is en dit antwoord kreeg ik terug:
Matt Gullett begint en vertelt het publiek over 
Na Matt neemt Greg het woord en zegt direct dat hij had gedacht dat 
Het voorlezen van een wetenschappelijk referaat van een half uur zonder slides is slaapverwekkend en absoluut niet interessant, ongeacht het onderwerp, ongeacht wie het voorleest. Een tekst die is geschreven om uiteindelijk op papier terecht te komen is gewoon niet geschikt voor een presentatie. Ik denk dat ik daarmee duidelijk maak hoe ik over de presentatiekunsten van Barbara Tierney denk.
Tegenwoordig lijkt iedereen web 2.0 te omarmen, zelfs directeuren onderhouden een blog. Maar ook al klinkt het allemaal kinderlijk eenvoudig, dat is het niet. Ook de beide Michaels begrijpen dat en snappen best dat als je terugkomt van een conferentie zoals CIL, vol briljante ideeën over web 2.0 en social software, het vaak nog een lange weg te gaan is naar daadwerkelijke implementatie. Zij vragen de zaal om roadblocks te noemen en er komen reacties als wij mogen geen open source software gebruiken, geld, geen admin rechten, geen tijd, etc. Er zitten uiteraard geen directeuren in de zaal of mensen die in de bestuursorganen van de bibliotheek zitten. En deze mensen willen wij wel in de zaal hebben. Dus waarom komen zij niet? Willen zij misschien niet tussen de plebs en de uitvoerders zitten?
