Opgewonden standje of kort door de bocht

Misschien wel deze middag maar bij het doorlezen van mijn feeds bekruipt mij toch een gevoel van…. jeetje wat een (sorry voor de uitdrukking) getrut en gemuts.

Waar het om gaat. Om afgelopen woensdagmiddag toen Stephen Abram en Marshall Breeding de moeite namen om naar Rotterdam te komen om een groep mensen toe te spreken die niet de financiële middelen of tijd of weet ik veel hadden om naar de Ticer Summer School te gaan. En waar ik mij dan aan stoor bij het lezen van de feeds en comments is de indruk die wordt gewekt dat deze mannen niets nieuws te vertellen hadden of dat de masterclass zoals deze op woensdag werd genoemd niet toegankelijk zou zijn voor de gewone bibliotheekmedewerker.

Bah!

Deze mannen hebben misschien niets nieuws te vertellen voor hen die bovenop het vak zitten, zoals Edwin ook schrijft, voor hem is het lastig om nieuwe dingen te horen omdat hij al van heel veel dingen op de hoogte is. Maar het gaat niet om het horen van die nieuwe dingen. Het gaat om het krijgen van inspiratie tot het doen van nieuwe dingen, of oude dingen of datgene dat er voor zorgt dat de bibliotheek weer de place to be wordt met medewerkers die weten wat er speelt rondom de verschillende generaties die op bezoek komen. En dat inspireren dat kunnen beide mannen meer dan voldoende. En alleen daarom al is het de moeite waard om ze te horen spreken. Dat zij hiervoor naar Nederland komen vind ik nog steeds bijzonder. Sommigen vinden het overdreven…. maar vertel mij eens een naam van een Nederlandse bibliospreker die op eenzelfde manier een inspirerend verhaal neer kan zetten. De directeur van DOK misschien. Ook hij zat in de zaal, te genieten van de manier waarop de Amerikanen de presentaties neerzetten. Want je kan hoog of laag springen maar de Amerikanen weten wel hoe zij hun verhaal moeten verkopen. Daar kunnen veel Nederlandse bibliosprekers nog een puntje aan zuigen en daar schaar ik mijzelf, als groentje op presentatiegebied, ook onder.

Je kunt natuurlijk denken dat Nederland het centrum van het universum is en dat alles hier gebeurd. Dat wij voorlopen op bibliotheekgebied. Ach, laat ik het zo stellen. Als iemand van over de oceaan komt om zijn verhaal te vertellen dan geeft je dat inzicht in je eigen vak. Want ook al gaat het over Amerika, het gaat vooral over het vak en de bibliotheek. De bibliotheek met dezelfde problemen, generatiekloven en ongemakken als dat wij hebben in de Nederlandse situatie. En als je niet verder wilt kijken dan Nederland, nee dan heb je op zo’n middag niets in de bibliotheek van Rotterdam te zoeken. Trouwens, hoeveel bibliotheekmedewerkers krijgen ooit de kans om naar een Amerikaans congres te gaan? Of zelfs een congres dat in Europa plaatsvindt.

En of het nu een masterclass, een workshop een seminar of weet ik veel genoemd wordt. Het is een bijeenkomst. En als je je verdiept in je vak, omdat het vak belangrijk voor je is, dan weet je op een gegeven moment wie belangrijke maar vooral inspirerende sprekers zijn en wie wat minder. En als je het niet weet dan zoek je het op. Deze sprekers zijn geen onbekenden en hun digitale sporen zijn te vinden. En als er zich dan een kans voordoet om voor een minimaal bedrag deze mensen te ontmoeten dan grijp je die kans met beide handen aan. Daarnaast weet je op een gegeven moment ook dat als er bepaalde bloggers schrijven over een bijeenkomst of een aankondiging van een bijeenkomst doen dat je die bloggers dan kan vertrouwen op hun informatie. Je leest de blogs toch ook, dat doe je ook met een reden. Waarschijnlijk omdat de informatie op die blogs waardevol voor je is.

Op de uitnodiging staat dan weliswaar masterclass maar ook bijeenkomst. En vooral belangrijk is de tekst: Laat je inspireren. Ook staat er dat Stephen Abram vragen stelt maar ook antwoorden geeft. En dat is iets wat je niet vaak meemaakt. Veelal kom je uit een sessie van een seminar of symposium met nog meer vragen in plaats van met antwoorden. Antwoorden waar je in dit geval vervolgens direct mee aan de slag kan. Tenminste als je dat wilt, als je het aandurft om in de bibliotheek je op te stellen als voorloper, inspirator of diegene die verandering wenst of eist.

Overigens regelmatige congresbezoekers weten allang dat het vaak niet gaat om de presentaties maar om wat er daarna gebeurd, bij de borrel of de lunch. Het netwerken. Want dat netwerk heeft er ook voor gezorgd dat Marshall Breeding zelf vroeg of hij naar Delft/Rotterdam kon komen, nadat hij in Tilburg zijn presentatie had gegeven. Hij was namelijk heel erg benieuwd hoe wij dat in Nederland doen, hij is geïnteresseerd in het vak en kijkt verder dan zijn landsgrenzen. Hij wilde door Nederland geïnspireerd worden en dat is ook gelukt. Hij vond het fantastisch in Delft en Rotterdam. En die inspiratie neemt hij mee naar huis. Net als dat de mensen in de zaal op woensdag de inspiratie meenemen naar huis.

Inspiratie = (re)actie!

En als dat hetgeen is dat de mannen op woensdagmiddag hebben gerealiseerd – dan mogen zij van mij blijven komen.

De presentatie van de mannen is online te vinden, kijk bij WoW!ter voor de link en bij Marina voor het inhoudelijke verslag. Of bij Edwin als je wilt lezen over de middag en weerstand, of bij Jan omdat die zich heeft laten inspireren.

Samen lezen of lezen 2.0 – deel 3

Vanmorgen was het dan zover, om half 11 liep ik om mijn gemak naar de OB Rotterdam. Jan was al aanwezig en hielp mij even om mijn presentatie klaar te zetten. Om 11 uur begon de dag met de ledenvergadering. Omdat er niet heel veel vragen over de stukken waren was deze al na 15 minuten klaar (ik heb nog nooit zo’n snelle ledenvergadering meegemaakt!). Toen nog even snel een kop koffie en werd het tijd om het podium te betreden. Het werd een hele leuk sessie, veel interactie met het publiek, leuke vragen. Ik had aan Jan gevraagd of de deelnemers van de dag hem hun favoriete boek wilden mailen en dat hadden ze bijna allemaal gedaan. At random had ik hier een aantal van genomen en gebruikt in mijn presentatie om te laten zien dat hun favoriete boeken in social software sites worden gebruikt en dat zij dus heel gemakkelijk kunnen aanhaken.

Mijn presentatie is gemaakt met het idee om de mensen in de zaal inspiratie te geven en ik hoop dat er een aantal ideetjes worden opgepikt en uitgevoerd in de verschillende bibliotheken. Ik hoop dan ook dat als dat gebeurd ik daarvan een berichtje krijg (dat zou ik echt geweldig vinden als dat gebeurd). Ik heb in ieder geval van een aantal deelnemers begrepen dat zij binnenkort over deze dag gaan bloggen, toch?

Na de lunch (die overigens weer heerlijk was) hebben wij gekeken naar de Hollywood Librarian van Ann M. Seidl. Een ontzettend indrukwekkende film.

Als je de kans krijgt om deze film te zien moet je dat zeker doen. Het meest schokkende vond ik toch wel het laatste screenshot waarin staat dat er per dag meer geld wordt uitgegeven aan de oorlog in Irak en Afghanistan dan aan overheidssubsidies aan bibliotheken in een heel jaar. Gelukkig is dat in Amerika en niet in Nederland.

Na de film was het mogelijk om vragen te stellen aan Ann Seidl en er werden goede vragen gesteld zoals waarom heeft u de film gemaakt, waarom is de film zo gefocussed op boeken, wat heeft u geleerd over het vak toen u de film maakte? Ann Seidl sprankelde de antwoorden er zeer spontaan uit, wat een energie heeft die vrouw. Erg insiprerend om te zien.

Een leuke middag zo bij de NVB-OB club, een leuk publiek, gezellig gekletst met bibliotheekmensen die ik nog niet kende en kaartjes uitgewisseld. Weer een fijne ervaring rijker om op terug te kijken.

PS en als iemand zich al afvroeg hoe ik 65 slides in een uur kan behandelen… ik was precies op de minuut op tijd klaar 🙂

WP Twitter Auto Publish Powered By : XYZScripts.com