Misschien wel deze middag maar bij het doorlezen van mijn feeds bekruipt mij toch een gevoel van…. jeetje wat een (sorry voor de uitdrukking) getrut en gemuts.
Waar het om gaat. Om afgelopen woensdagmiddag toen Stephen Abram en Marshall Breeding de moeite namen om naar Rotterdam te komen om een groep mensen toe te spreken die niet de financiële middelen of tijd of weet ik veel hadden om naar de Ticer Summer School te gaan. En waar ik mij dan aan stoor bij het lezen van de feeds en comments is de indruk die wordt gewekt dat deze mannen niets nieuws te vertellen hadden of dat de masterclass zoals deze op woensdag werd genoemd niet toegankelijk zou zijn voor de gewone bibliotheekmedewerker.
Bah!
Deze mannen hebben misschien niets nieuws te vertellen voor hen die bovenop het vak zitten, zoals Edwin ook schrijft, voor hem is het lastig om nieuwe dingen te horen omdat hij al van heel veel dingen op de hoogte is. Maar het gaat niet om het horen van die nieuwe dingen. Het gaat om het krijgen van inspiratie tot het doen van nieuwe dingen, of oude dingen of datgene dat er voor zorgt dat de bibliotheek weer de place to be wordt met medewerkers die weten wat er speelt rondom de verschillende generaties die op bezoek komen. En dat inspireren dat kunnen beide mannen meer dan voldoende. En alleen daarom al is het de moeite waard om ze te horen spreken. Dat zij hiervoor naar Nederland komen vind ik nog steeds bijzonder. Sommigen vinden het overdreven…. maar vertel mij eens een naam van een Nederlandse bibliospreker die op eenzelfde manier een inspirerend verhaal neer kan zetten. De directeur van DOK misschien. Ook hij zat in de zaal, te genieten van de manier waarop de Amerikanen de presentaties neerzetten. Want je kan hoog of laag springen maar de Amerikanen weten wel hoe zij hun verhaal moeten verkopen. Daar kunnen veel Nederlandse bibliosprekers nog een puntje aan zuigen en daar schaar ik mijzelf, als groentje op presentatiegebied, ook onder.
Je kunt natuurlijk denken dat Nederland het centrum van het universum is en dat alles hier gebeurd. Dat wij voorlopen op bibliotheekgebied. Ach, laat ik het zo stellen. Als iemand van over de oceaan komt om zijn verhaal te vertellen dan geeft je dat inzicht in je eigen vak. Want ook al gaat het over Amerika, het gaat vooral over het vak en de bibliotheek. De bibliotheek met dezelfde problemen, generatiekloven en ongemakken als dat wij hebben in de Nederlandse situatie. En als je niet verder wilt kijken dan Nederland, nee dan heb je op zo’n middag niets in de bibliotheek van Rotterdam te zoeken. Trouwens, hoeveel bibliotheekmedewerkers krijgen ooit de kans om naar een Amerikaans congres te gaan? Of zelfs een congres dat in Europa plaatsvindt.
En of het nu een masterclass, een workshop een seminar of weet ik veel genoemd wordt. Het is een bijeenkomst. En als je je verdiept in je vak, omdat het vak belangrijk voor je is, dan weet je op een gegeven moment wie belangrijke maar vooral inspirerende sprekers zijn en wie wat minder. En als je het niet weet dan zoek je het op. Deze sprekers zijn geen onbekenden en hun digitale sporen zijn te vinden. En als er zich dan een kans voordoet om voor een minimaal bedrag deze mensen te ontmoeten dan grijp je die kans met beide handen aan. Daarnaast weet je op een gegeven moment ook dat als er bepaalde bloggers schrijven over een bijeenkomst of een aankondiging van een bijeenkomst doen dat je die bloggers dan kan vertrouwen op hun informatie. Je leest de blogs toch ook, dat doe je ook met een reden. Waarschijnlijk omdat de informatie op die blogs waardevol voor je is.
Op de uitnodiging staat dan weliswaar masterclass maar ook bijeenkomst. En vooral belangrijk is de tekst: Laat je inspireren. Ook staat er dat Stephen Abram vragen stelt maar ook antwoorden geeft. En dat is iets wat je niet vaak meemaakt. Veelal kom je uit een sessie van een seminar of symposium met nog meer vragen in plaats van met antwoorden. Antwoorden waar je in dit geval vervolgens direct mee aan de slag kan. Tenminste als je dat wilt, als je het aandurft om in de bibliotheek je op te stellen als voorloper, inspirator of diegene die verandering wenst of eist.
Overigens regelmatige congresbezoekers weten allang dat het vaak niet gaat om de presentaties maar om wat er daarna gebeurd, bij de borrel of de lunch. Het netwerken. Want dat netwerk heeft er ook voor gezorgd dat Marshall Breeding zelf vroeg of hij naar Delft/Rotterdam kon komen, nadat hij in Tilburg zijn presentatie had gegeven. Hij was namelijk heel erg benieuwd hoe wij dat in Nederland doen, hij is geïnteresseerd in het vak en kijkt verder dan zijn landsgrenzen. Hij wilde door Nederland geïnspireerd worden en dat is ook gelukt. Hij vond het fantastisch in Delft en Rotterdam. En die inspiratie neemt hij mee naar huis. Net als dat de mensen in de zaal op woensdag de inspiratie meenemen naar huis.
Inspiratie = (re)actie!
En als dat hetgeen is dat de mannen op woensdagmiddag hebben gerealiseerd – dan mogen zij van mij blijven komen.
De presentatie van de mannen is online te vinden, kijk bij WoW!ter voor de link en bij Marina voor het inhoudelijke verslag. Of bij Edwin als je wilt lezen over de middag en weerstand, of bij Jan omdat die zich heeft laten inspireren.