Een maand geleden, om precies te zijn ten tijde van Computers in Libraries in Washington, ging er iets heel erg mis op mijn weblog. Zo erg mis dat de beheerder van mijn blog deze tijdelijk uit de lucht haalde. Nu was ik hier niet blij mee, maar begreep het wel, zeker toen ik later hoorde wat er nu precies aan de hand was.
Vlak voordat ik naar Washington vertrok had ik een nieuwe vormgeving losgelaten op mijn blog en wat nieuwe plugins geinstalleerd. Toen mijn weblog een CPU load op de server veroorzaakte van meer dan 90% leek het alsof de nieuwe vormgeving of de nieuwe plugins het probleem waren.
Maar niets was minder waar. Met dank aan het speurneusinstinct van de beheerder van de server kwam hij tot een bijzondere ontdekking. Na een schone herinstallatie van WordPress bleven de problemen. Er werd dus eens gekeken naar de logs van mijn weblog en toen bleek dat een MS search 4.0 robot het probleem veroorzaakte. Vanaf een vast IP adres van een bepaalde niet nader te noemen bibliotheekorganisatie kwamen zoveel bezoeken dat het mis ging. Normaal gesproken werkt een robots.txt file dan maar niet in dit geval. Een laatste redmiddel was het blokkeren van dat IP adres (jammer als er mensen bij die organisatie mijn weblog lezen, die komen er nu niet meer bij).
Omdat ik er best van baalde dat mijn weblog uit de lucht was geweest en ik niet in staat was om mijn live verslaglegging te doen vanaf CIL heb ik vlak nadat ik terug was de systeembeheerder van de bewuste organisatie gebeld. Zijn reactie, dat zijn wij niet geweest…. hoezo weet u dat zo zeker? Nou dat was niet zo moeilijk het IP adres hoort tenslotte bij uw organisatie. De systeembeheerder dacht vervolgens dat iemand hun IP adres gehacked had en vroeg mij de informatie te sturen van de beheerder. En dat heb ik gedaan. De systeembeheerder beloofde mij het uit te zoeken en er op terug te komen. En nu, een maand later, is het heel erg stil.
En dat vind ik kortgezegd niet zo heel netjes. Want wat als ik niet bij een vriend mijn weblog had gehost maar bij een bedrijf en ik hier geld voor had betaald. En wat dan als de problemen zich dan hadden voorgedaan? Dan had ik waarschijnlijk nog meer geld moeten neerleggen voor het teveel aan dataverkeer. En dan had ik ook nog zelf uit moeten zoeken wat er mis was met mijn weblog. Gelukkig had ik nu hulp van iemand die niet zomaar opgeeft en er best wel tijd in wilde stoppen. Maar ik neem mijn weblog heel serieus en uit de lucht zijn is iets wat ik liever niet wil. Ik hoop daarom dat ik alsnog een bericht krijg van de bewuste bibliotheekorganisatie. Een excuus is het minste, maar ik denk niet dat dat er nog inzit. Ik kan ze natuurlijk altijd nog een rekening sturen voor de uren die de serverbeheerder heeft moeten investeren om het probleem op te lossen – of erover schrijven zoals ik nu doe.