Je maakt het hopelijk maar 1x in je leven mee, stranden in een stad in het buitenland met geen idee wanneer je weer thuis zal zijn. Het overkwam mijn collega Wilma en mij en met ons nog duizenden anderen. De stad waar wij strandden heet Madrid.
Dat ik op zaterdag niet kon vertrekken werd in de loop van donderdag duidelijk. Maar eigenlijk maakte ik mij nog geen zorgen. Elke keer werd de tijd dat de vliegvelden open zouden gaan verschoven en iedere keer was er de hoop dat het wel zou gaan lukken. Op vrijdag had ik nog een congresdag met een diner en genoot ik nog van de stad. Maar zaterdag, zaterdag werd het ineens een heel ander verhaal.
Zaterdagochtend zaten Wilma en ik ’s morgens vroeg in de lobby van het hotel. Alle opties werden doorgesproken en met de gratis wifi konden wij nog wat zoekacties uitvoeren. De eerste gedachte was om te kijken of wij een trein konden krijgen. Dus samen op weg naar het treinstation. De rijen die wij daar zagen waren lang en het nummertje dat we moesten trekken liet ons zien dat er 90 mensen voor ons waren.
Toen wij een paar Engelse congresdeelnemers zagen werden wij enthousiast, wij hadden hen een uur eerder uit het hotel zien vertrekken. Wij vroegen of wij aan mochten haken en waren daarom al na 10 wachtenden voor ons aan de beurt. De eerste mogelijkheid om een treinkaartje te kunnen boeken was vrijdag….. Dus nog bijna een week wachten in Madrid…. Dat ging ons te ver. Wij sloegen het aanbod af, of dat slim was wisten wij toen nog niet.
Inmiddels hadden wij begrepen dat het huren van een auto onmogelijk zou zijn. Een Nederlandse vriend van Wilma die 300 kilometer onder Madrid woont heeft daar nog een auto proberen te huren en was ook niet geslaagd.
Toch maar naar het vliegveld dan, om in ieder geval ons ticket om te boeken.
Koen Rotteveel (DOK) en zijn vriendin Tina belden regelmatig om te horen hoe of wat. Ook zij kwamen naar het vliegveld. En toen Wilma en ik al een uur in de rij stonden schoven zij bij ons aan. Van een van de Deense deelnemers wisten wij dat het drie uur zou duren voordat wij geholpen zouden worden. Ondertussen kwamen dames van de KLM langs om ons een telefoonnummer te geven dat wij konden bellen zodat wij niet hoefden te wachten. Maar wij gingen nergens heen, wij bleven gewoon staan, wachten, slimme oplossingen bedenken om thuis te komen.
Een aantal ideeen:
- liften
- auto kopen
- touringcar huren
- Nederlandse vrachtwagenchauffeurs zoeken
- twitter inzetten om mensen te zoeken die ook gestrand waren
- twitter inzetten om hulp te krijgen
- fietsen of met een brommer naar huis rijden
- iemand vanuit Nederland laten komen in een auto om ons op te halen (kun je iemand zo gek krijgen….)
- afwachten
Inmiddels kwamen op twitter berichten voorbij dat wij maar moesten genieten van die paar extra dagen van Madrid. Maar genieten zit er niet in als je niet weet of je nog een week moet blijven of misschien nog langer. Het is al helemaal niet genieten als je gewoon heel graag naar huis wilt. Je gaat niet de toerist uithangen als je opties om terug te komen aan het uitzoeken bent. Dat is het enige waar je aan denkt. En fijn op een terras zitten…. wat al niet kon omdat het regende in Madrid…. dat zat er dus niet in.
En in die rij op het vliegveld bedachten wij dat iemand ons op moest komen halen. Wilma haar auto stond tenslotte in Delft. Maar iemand alleen laten rijden is ondoenlijk dus moesten wij twee chauffeurs regelen en een busje, omdat Wilma’s auto met twee chauffeurs en ons vieren te klein zou zijn. En geld om de chauffeurs de benzine en tol te laten betalen. Het kostte ons ongeveer twee uur en een aantal telefoontjes om een chauffeur te regelen. We hebben echt iedereen die wij kenden ingezet. Toen dachten wij nog dat de chauffeur op zaterdag zou gaan rijden. Om 5 uur ’s middags hebben wij dat idee opgegeven. Het werd maandag lunchtijd voordat iemand kon gaan rijden. Nu is het zo dat iemand van onder de 21 geen auto mag huren (dachten wij toen) en onze chauffeur was 20. En dus hadden wij een chauffeur die wel een vriend mee wilde nemen maar geen auto. Collega Linda bracht uitkomst, in dit noodgeval mochten wij haar busje wel lenen.
En toen was het 8 uur en hadden wij eindelijk tijd om te genieten van de stad in de wetenschap dat wij, als alles meezat, woensdag weer thuis zouden zijn. Wij gingen uit eten met onze Belgische collega bij een waanzinnig goede Italiaan. Na het eten teruggewandeld naar het hotel en daar werden wij aangeschoten door mede Liber board members. De Denen hadden misschien een touringcar geregeld voor maandag. Het was nog niet zeker maar als het zou lukken konden wij met die bus mee naar Parijs. En toen werd het ineens toch weer anders, moesten wij ons op zondagmorgen melden in het hotel voor het laatste nieuws en ’s middags om 6 uur weer om te betalen en het reisplan door te nemen.
En in zo’n lobby van het hotel gaan dingen ineens een eigen leven leiden. Mensen horen je praten, ook al spreek je veel Nederlands en soms een beetje Engels. Wildvreemden schieten je aan, ook zij willen mee, maar wij hadden ook niet alle informatie. Het enige dat wij konden zeggen was dat zij zich om 18.00 uur in de lobby van het hotel moesten melden en geld moesten meenemen.
Een aantal Nederlanders die wij in die dagen spraken beloofden ons op de hoogte te houden van hun vorderingen. Ook wij hadden dat aan hen beloofd dus toen wij gingen bellen dat wij een bus hadden voor maandag bleek het ene stel al in een taxi naar Amsterdam te zitten en de andere groep ook al onderweg te zijn. En ook al is het begrijpelijk dat mensen in zo’n situatie aan zichzelf denken, het viel mij toch tegen.
Uiteindelijk kwam de bus redelijk vol, met zo’n 40 personen vertrokken wij dus op maandagmorgen op weg naar Parijs.
Het was de planning dat wij om 2 uur ‘s nachts in Parijs zouden aankomen. Dit werd iets later. Maar onze chauffeurs waren er, misschien niet helemaal wakker, maar met een aantal energiedrankjes en af en toe stoppen voor een frisse neus lukte het prima. En dus kwamen wij de volgende ochtend vroeg in Nederland aan.
Je maakt het maar 1x in je leven mee. Je beseft je dat het er midden in zitten anders is en voelt dan dat je het van de zijlijn meemaakt. Het is fijn dat alle vliegtuigen weer vliegen en iedereen (met vertraging) weer naar huis kan. En misschien met de kennis die ik nu heb, hadden wij moeten wachten. En misschien hadden we dan kunnen genieten van de musea en andere bezienswaardigheden in Madrid. Maar met de kennis die wij toen hadden denk ik dat wij de beste beslissing hebben genomen. Ik heb deelnemers van de conferentie veel beter leren kennen tijdens de busreis en weer wat bezoekjes aan buitenlandse bibliotheken in de planning. De reis van 22 uur is dus niet voor niets geweest. Wij hebben weer een mooi verhaal om te vertellen.
