verhalen vertellen – moqub’s bibliotheek van dingen

Een beetje historie, of een manier om verhalen te vertellen

Vorige week schreef ik al over mijn moeder en haar verhaal van de Tweede Wereldoorlog. Gister vertelde zij mij iets nieuws. Er is namelijk een website gemaakt, vol met verhalen over de oorlog van mensen uit Enkhuizen. En mijn tante deed ook mee, ze is te zien in een filmpje over kinderspel.

Als je website Ooggetuigen – de stad en de oorlog opstart (in Flash gemaakt door een oud-docent geschiedenis die ik had op de HAVO) dan zie je de plattegrond van Enkhuizen.

enkhuizen_kaart

Als je op een van de thema’s aan de linkerkant van de kaart klikt dan zie je waar op de kaart dit thema plaatsvond om vervolgens naar een nieuwe pagina te gaan met afbeeldingen en filmpjes.

enkhuizen_afbeelding

De meeste afbeeldingen komen uit het archief van de Vereniging Oud Enkhuizen.

En dit is dan mijn tante die vertelt over hoe er puzzels gemaakt werden door de onderduikers en waar zij dan mee speelde.

enkhuizen_puzzels

Deze tante is dol op (familie)geschiedenis en verhalen vertellen. Zij schrijft zelfs boeken die worden uitgegeven. Als ik aan deze tante denk en aan het persoonlijke archief dat zij thuis heeft dan kan ik mij wel eens zorgen maken. Want wie gaat het voor dat archief zorgen als zij er straks niet meer is. Mede daarom vind ik het erg fijn dat deze website nu is gemaakt omdat er zo nog iets van haar verhaal blijft bestaan.

Het verhaal van…

Een aantal jaren geleden schreef mijn moeder samen met haar drie zussen het verhaal van de Tweede Wereldoorlog voor ons op. Mijn moeder dacht, nu wij allemaal nog leven en het verhaal nog kennen is dit het moment om het te doen. En ze had gelijk. Voor ons, de kinderen en kleinkinderen, is het bijzonder om na te lezen hoe iedere zus de oorlog heeft beleefd. De een ouder dan de andere, de een dus meer bewust dan de andere. Ook de mannen van de zussen kwamen aan het woord. Mijn moeder heeft wel een redactieslag op de verhalen gedaan. Immers, hoe belangrijk is het voor de 2e en 3e generatie om te weten wie er fout waren in de oorlog. Wij weten dat die mensen ook in de geboortstad van mijn ouders aanwezig waren, maar om ze met naam en toenaam te noemen, dat ging mijn moeder te ver. Het document bestaat op papier (kopietjes met een ringbandje erdoorheen) en in een oude versie van Word en ineens berkuipt mij het gevoel dat als wij het niet bewaren, deze bijzondere verhalen voor het nageslacht verloren zullen gaan. De zussen worden ouder en wie kan het ons straks nog navertellen.

hetboekvan

Rinske Hillen zal ook zo’n moment hebben gehad en nagedacht hebben over al die verhalen van familieleden. Zij ondernam actie en maakte een website om haar diensten aan te bieden. Het boek van, noemt zij het. Zij schrijft de boeken, met input (vragenlijsten en interviews) van degene die het verhaal wil vertellen. In het verhaal worden afbeeldingen opgenomen, een stamboom en bijzondere documenten zoals rapporten en brieven. Ieder boek is uniek en wordt ingebonden. Een basisboek bestaat uit ongeveer 120 pagina’s en 20 illustraties en documenten. En dit voor nog geen 2000 euro.

In deze tijd lijkt dat misschien onnodig en duur, zo’n boek. Je kan toch ook jouw verhalen op een weblog zetten of zelf jouw boek laten drukken bij Lulu. Maar voor mijn moeder is dat geen optie. Zij weet bijvoorbeeld niet hoe zij een computer aan moet zetten of hoe zij haar verhaal moet typen in word of op een weblog. Misschien dat het boek van voor haar een mooi cadeau is. En met Moederdag om de hoek is dat wel iets om over na te denken. Ik zou het namelijk erg bijzonder vinden om het verhaal van mijn moeder in een mooi ingebonden boek in de boekenkast te hebben staan.

Storytron – interactieve verhalen vertellen

Interactieve verhalen vertellen is volgens de makers van Storytron de nieuwe manier voor creatieve expressie. De voordelen van de computer en interactiviteit worden gekoppeld aan de traditionele vormen van verhalen vertellen.

storytron

Het resultaat volgens de makers:

a unique experience where you play the protagonist of a virtual story

Storytronics is een praktische implementatie van de theorie van het interactief verhalen vertellen. Het artistieke werk, de focus binnen het verhaal, wordt een storyworld genoemd. Elke storyworld is een wereld met verschillende mogelijkheden.

Als je start met Storytron dan maak je een verhaal aan en alle beslissingen die je neemt hebben effect op de rest van het verhaal. Maar je kan meer doen:

You can pull up information on the people (loosely defined; these can be entire countries), places (story settings), things (actions you can take), and relationships (how the people view each other) of the story. And your actions affect all these things, so you can change the relationships between two people over time.

De technologie achter Storytron bestaat uit vijf onderdelen: SWAT, de storyteller, Deikto, Sappho en de engine. SWAT is de storytelling authoring tool en deze wordt gebruikt om storyworlds mee te maken. Degene die een storyworld maakt met SWAT wordt een auteur genoemd. Storyteller is de software waarmee je storyworlds kan spelen. Deikto is een eenvoudige vorm van het Engels dat wordt gebruikt door de Storyteller. Sappho is de scripttaal die de auteur gebruikt als hij storyworlds aanmaakt. De auteur kan deze scripts gebruiken om instructies te maken voor de karakters in het verhaal. De speler ziet deze scripts niet omdat zij achter de schermen draaien. De engine is het brein van de storyteller en hoeft verder niet uitgelegd te worden.

Is het een game, zoals een MMORPG? Nee. De makers leggen het uit:

Computer games are about things. You collect things, you build things, you jump on things, you shoot things. The only character interaction in computer games is either separated from the action, with very limited interactivity, or it occurs via instant messaging, which isn’t about dramatic interaction but rather socializing during play. Interactive storytelling is about people. You laugh with people, you argue with people, you make love with people, you humiliate people, you conciliate people. Computer games are about winning, while interactive storytelling is about dramatic resolution.

Het is zelfs niet hetzelfde als de Sims of Second Life. En als je het vergelijkt met literatuur dan heeft Storytronics een voor- en een nadeel:

Its disadvantage is that it must communicate with the player in a simple language, unsuited to artistic embellishment. Its advantage is that the player can take an active part in the story, and shaping the action in a manner that is impossible to achieve in non-interactive storytelling.

Nog in beta (je kan nog maar een storyworld spelen) maar wat er al te zien is ziet er veelbelovend uit.

Met dank aan: Educational Gaming Commons