Geen betere dag om naar de film te gaan dan Koninginnedag. Het was dan ook heerlijk rustig. Op het programma stond Tristan en Isolde, een Middeleeuws verhaal. Al mijn verwachtingen werden waargemaakt, het was een bijzondere ervaring om meer dan driekwart van de film met een brok in mijn keel te zitten, zo’n ontroerende film zie je zelden.
Ik heb er over nagedacht, waarom kan zo’n eenvoudig verhaal (hij Engels, zij Iers, ontzettend verliefd en een onmogelijke situatie zodat zij niet samen kunnen zijn) zo’n emotie oproepen. Ik zie veel films, de een nog slechter dan de ander. Weinig verhalen boeien mij, maar deze film stijgt erboven uit. Terug naar het verhaal. Ik denk dat dit eenvoudige verhaal zo boeit omdat het is “geschreven†in een tijd dat verhalen werden verteld. Minstrelen die aan het hof kwamen en liefdesverhalen doorvertelden. In onze tijd bezitten wij dit ambacht niet meer. Tenminste, een enkele oom kan een mooi verhaal vertellen op een verjaardag, maar dan nog is onze concentratie snel weggetrokken naar iets anders.
De film duurde ruim twee uur en geen moment zijn mijn gedachten ergens anders geweest dan bij het verhaal. Op de een of andere manier moet er een mogelijkheid zijn om ook in onze tijd iets zo te vertellen dat de kijker zo ingespannen zit te luisteren dat er niets anders in het brein wordt toegelaten. Als ik dit idee koppel aan mijn werk zou je na kunnen denken over een les Informatievaardigheden die zo boeiend is dat de student niets anders wil dan horen hoe het afloopt. Is dit mogelijk? Kun je een verhaal vertellen over Google en de databanken van Elsevier waarbij Google Isolde is en Elsevier Tristan, zoekend naar elkaar, elkaar vinden maar niet samen kunnen zijn? Je kunt deze bronnen zien als Engeland en Ierland – van elkaar gescheiden door een zee als twee totaal verschillende werelden. Misschien dat als je het zo verteld dat een student beter begrijpt dat de ene bron gebruikt wordt voor andere doelen dan de andere bron. Dat zij allebei goed zijn in hun eigen ding, maar dat je ze allebei nodig hebt om het plaatje compleet te maken. Een Middeleeuws trekje in de 21e eeuw…. het zou toch mogelijk moeten zijn.
Zulke ideeën zwerven ook in mijn hoofd rond. Een tijd geleden heb ik daar een pracht van een artikel over gelezen. Ik heb het nog weer even voor je opgezocht:
Brier, D (2004). “Teaching information literacy using the short story”, Reference Services Review 32, 4, p 383-387.
Het ligt -ergens- op mijn bureau!
En wat Elsevier en Google betreft: misschien toch een happy ending?
@ jd
Joh dat wist ik niet, maar wel leuk om te horen dat we allebei in een soort van dezelfde richting denken. Bedankt voor de tip, zal het artikel lezen.
M.