Toen ik zelf nog kind was keek ik uit naar Sint Maarten. Maar sinds ik in de grote stad woon zie ik nooit meer een kind met een lampion op 11 november. Ik weet dat bij mijn ouders in het noorden van het land het nog wel gedaan wordt, aanbellen en zingen, maar al veel minder dan toen ik nog klein was. Terwijl het juist zo leuk is om een liedje te zingen en er dan iets voor te krijgen. Dankbaar ook als je de tas thuis om mocht keren en er alvast iets uit mocht nemen (mandarijntjes bewaarde ik voor mijn vader). Helemaal geweldig is natuurlijk de lampion maken. Ik heb een tijdje gewerkt in het Zuiderzeemuseum en daar was het een feest als de kinderen weer lampions kwamen maken van suikerbieten (een bende was het aan het einde van de dag ook). Maar ook lampions van gekleurd papier vind ik nog steeds heel mooi.
Ik ben benieuwd, de bak met snoep staat klaar, buiten is het donker… hoor ik al kinderstemmetjes…..
Update: dezelfde avond, 22.29 uur. Status: 0 kind, 0 lampion, 0 snoepje uitgedeeld.
Als ik had geweten dat je zat te wachten,
was ik op je blog komen zingen.
Voor een virtueel mandarijntje.:grin:
Ik ben nog bevroren van zaterdag. Twee uur gelopen met mijn meisjes nova en sara. Zak vol snaai. Moe maar voldaan
@ Elke,
volgend jaar zal ik een virtueel mandarijntje voor je klaarleggen! 😉
@ Jaap,
Dus ik woon gewoon in de verkeerde stad?
M.