Een beetje verdrietig

Gister kwam na ruim drie jaar een einde aan mijn carriere bij de Erasmus Universiteit en hoe leuk de borrel ook was het is ook wel een beetje verdrietig. In drie jaar leer je collega’s goed kennen, de een uiteraard iets beter dan de ander. Zo is er een collega met wie ik altijd ging roken. Een andere collega is mijn lunchpartner geweest en met weer een andere collega fiets ik elke dag naar het werk (tenminste tot aan gister). En dan is er ook nog die collega die 2x per week yogales geeft en waar ik regelmatig ontstressed vandaan kwam (slaperig ook soms). Maar ook de collega’s met wie ik niets speciaals deed ga ik ontzettend missen.

Ik herinner mij nog goed mijn sollicitatiegesprek. Het eerste, ik zat tegenover 4 mensen, was aangenaam. Het tweede, tegenover 5 andere mensen, veel spannender. Ik had namelijk een opdracht meegekregen: als jij de website mag herstructureren hoe ziet deze er dan uit?
De website die toen bestond had een navigatie met 8 ingangen en ik stelde voor er hier 5 van te verwijderen. Het werd stil in de kamer… Drie knoppen?! En dan…. Ik legde uit. Volgens mij komen mensen naar de website van de bibliotheek voor 3 dingen, informatie (dus de echte bronnen als catalogi en databanken), om het telefoonnummer te vinden en voor de openingstijden en om een vraag te stellen. Degene die de website had gemaakt maakte zich bekend, op dat moment wist ik nog niet dat dit een collega zou worden waar ik veel mee samen zou werken. Hij stelde vragen, moeilijke vragen soms, maar ik had mij voorbereid want ik moest en zou die baan krijgen. En ik heb hem gekregen.

En toen begon het echte werk. Niet gehinderd door een afdeling (het eerste jaar viel ik rechtstreeks onder een van de adjunctdirecteuren) begaf ik mij in de bibliotheek. Ik heb mij nooit iets aangetrokken van de muurtjes die tussen de afdelingen bestonden en heb een aantal mensen die nooit met elkaar hadden samengewerkt met elkaar laten werken. De webredactie die ik direct na mijn aanstelling heb opgezet bestond uit zes vrouwen, de meiden noemde ik ze ook wel. Zes vrouwen uit vier verschillende afdelingen die mij de afgelopen drie jaar hebben bijgestaan en ervoor hebben gezorgd dat de website altijd up-to-date was. Ik weet niet of zij beseffen hoe bijzonder dit is. Met deze groep heb ik gezucht en gescholden op het cms maar ook gelachen om de absoluut niet gebruikersvriendelijke – onmogelijke oplossingen die wij soms moesten bedenken om een pagina in de lucht te krijgen.

Maar de website was niet het enige. Vorig jaar heb ik, samen met twee collega’s, Livelink geimplementeerd als systeem voor ons intranet. Een bakbeest van een systeem, met superveel mogelijkheden die wij lang niet allemaal gebruiken. Dit is een van de projecten waar ik heel trots op ben omdat het een cultuuromslag teweeg bracht. Ineens werden documenten gedeeld en werd inzichtelijk gemaakt waar mensen mee bezig zijn. Kennismanagement dus. Maar ook de vraagafhandeling, waarbij de websitebezoeker zijn vraag kan stellen en waarna een workflow gestart wordt is een hele mooie toevoeging. Wij weten nu hoeveel vragen er gesteld worden en hoelang de klant moest wachten op een antwoord… informatie gaat niet langer verloren.

Uiteraard is er meer te vertellen maar ik laat het hier even bij. Lieve collega’s (want ik weet dat een aantal van jullie dit leest!) ook al heb ik ontzettend veel zin om in Delft te beginnen, ik ga jullie enorm missen. CreaUBa’s – ik wacht op de volgende uitnodiging voor een workshop, koken of kralen rijgen mij maakt het niet uit, ik ga zeker weten mee. Wat ik gister tijdens de borrel nog vergeten ben te zeggen: DANK JULLIE WEL!! Ik heb mij de afgelopen drie jaar enorm thuisgevoeld en dat is allemaal dankzij jullie.