Al meer dan 10 jaar lees ik de Lemniscaatkrant met heel veel plezier, tot gisteravond. Ik kreeg de column van Bien onder ogen en wist niet of ik nu heel hard moest lachen omdat het verhaal zo absurd is of moest huilen omdat het misschien wel eens een waargebeurd verhaal kan zijn. Duidelijk was wel dat ik van de Lemniscaatkrant een column als deze niet had verwacht. Lemniscaatkrantlezers zijn toch mensen die van boeken houden? En even daarvan uitgaande, houden van zoiets als een bibliotheek?
De titel van de column is geweigerd. Het verhaal gaat over Bien die de bibliotheek in gaat om het boek van Harry Mulisch op te halen dat ik oktober gratis te verkrijgen was in de bibliotheek. Bij de eerste zin begint het al:
Geheel ongebruikelijk bevond ik mij laatst in de nabije bibliotheek. Hier was geen sprake van het wekelijkse bezoekje, en ook niet het maandelijkse.
Bien komt dus niet vaak in de bibliotheek. Maar nu wel, nu is er namelijk iets gratis te halen. Ze loopt naar binnen en ziet twee dames staan – uiteraard met hoog opgestoken haar en een brilletje. Deze dames hebben meer aandacht voor het beeldscherm dan voor Bien en bij Bien zakt de moed in de schoenen. Vervolgens schrijft zij dat de deur in het slot valt en zij te laat is om te ontsnappen… is het dan toch een karikatuur? Maargoed Bien stapt, zonder de dames aan te kijken, op hen af en gaat op haar tenen staan om over de balie heen te kunnen kijken. Dan vraagt zij aan de dames waar het gratis boek ligt. De dames antwoorden dat zij eerst een bibliotheekpas moeten zien. Blijkbaar heeft Bien deze want zij toont haar pas. Om dan te horen te krijgen dat het gratis boek alleen met een volwassenpas te verkrijgen is.
Bien baalt. Zij vindt dat bibliothecarissen, zoals de twee dames, jongeren moeten aanmoedigen om boeken te lezen en het niet onmogelijk moeten maken. De laatste zin:
Ze zouden ons moeten aanmoedigen meer boeken te lezen, in plaats van het ons te weigeren. En dan te beginnen bij die suffe biebjuffen.
Blijkbaar gaat het om een sterk aangedikt verhaal, het is niet voor niets een column. Maar van een krant die over boeken gaat en voor boekenliefhebbers wordt gemaakt verwacht ik niet dat zij de bibliotheek en de biebjuffen zo in de zeik nemen. Natuurlijk snap ik dat de dame met opgestoken haar en een brilletje vroeger meer regel dan uitzondering was. Maar om daar nu nog mee aan te komen, kom op zeg, we leven in 2008 (nog net). De Lemniscaatkrant en de bibliotheken zijn partners in crime. Beide motiveren ze jongeren om meer te gaan lezen. Ga elkaar dan niet afvallen en plaats dan dus vooral geen columns als deze. Jammer Lemniscaat, echt heel erg jammer.
Ow, deze heb ik dus compleet gemist in de krant. Ga je jouw stukje nog opsturen?
Met je eens dat het qua beeldvorming heel jammer is, maar ik denk dat het vanuit de ogen van Bien niet eens zo erg aangedikt is, (al zie ik die knotjes nooit voorbij komen). Er wordt wel heel hard aan gewerkt om de beeldvorming te verbeteren, maar we zijn er nog niet. Waar onze klanten tegenaan lopen is de ingewikkelde regelgeving die je in alle bibliotheken tegen komt en de handhaving van al die ingewikkelde regels leidt dan weer tot aanvaringen met personeel. Dat is jammer, heel jammer en ik ben dan ook een heel groot voorstander van minder regels en gedoe in de bibliotheek!
@Danielle,
insturen is zo web 1.0, heb er over geschreven dus als ze op zichzelf googlen vinden ze het vanzelf wel 🙂
@Monique,
er moet gewoon meer mogen in plaats van minder. Zonder veel regels is het fijner vertoeven in de bibliotheek 🙂
Misschien ga ik toch eens op zoek naar de knotjes, er zit namelijk een ideetje in mijn hoofd dat er nog wel eens uitkomt….
M.