PICNIC 2008 – de afsluiting

Vorig jaar kon ik niet naar PICNIC en door de verhalen die ik hoorde baalde ik daar best van (ook al was het tripje door de VS ook heel speciaal). Mijn verwachtingen waren daarom hooggespannen toen ik afgelopen donderdag naar de Westergasfabriek ging. Ik wilde mij laten onderdompelen in de nieuwste technologie en minstens 1 WOUW-moment beleven die dag. Nou dat WOUW-moment heb ik gehad, alleen niet bij het zien van nieuwe technologie of het bijwonen van een van de lezingen.

Nu heb ik mij prima vermaakt met Jan en Edwin en later ook Joost Geraets.

En natuurlijk heb ik leuke hebbedingetjes gezien die alles te maken hebben met RFID. Ideetjes die ik meeneem voor de inrichting van het Library Learning Centre in Delft.

De lokatie was ook werkelijk geweldig, mooie grote zaal waar alles werkte, zelfs de wifi (dat is toch wel eens anders). Maar ik ging gewoon niet naar huis met een heel voldaan gevoel. En toch, nu ik zo mijn verslagjes heb geschreven merk ik toch dat ik wel heel enthousiast ben. Misschien moest alles gewoon even bezinken. Ik denk overigens wel dat je voor PICNIC de volle 3 dagen moet uittrekken, 1 dag is net te weinig. Zeker als ik de verslagen bij Jan lees, dan denk ik, jammer dat ik dat nu weer heb gemist. Dus volgend jaar, 3 dagen naar Amsterdam. Kan ik mij al inschrijven?

PICNIC 2008 – The Long Here, the Big Now, and other tales of the networked city

Adam Greenfield is de spreker die het meest abstracte verhaal heeft op deze tweede dag van PICNIC. De titel: The Long Here, the Big Now, and other tales of the networked city.

In 2006 schreef Greenfield het boek Everyware (voor een deel via Google Books te lezen) over ubiquitous computing – geschikt voor een algemeen (niet wetenschappelijk) publiek. Misschien moet ik eerst proberen uit te leggen wat ubiquitous computing is.

Op Wikipedia staat:

Ubiquitous computing (ubicomp) is a post-desktop model of [human-computer interaction] in which information processing has been thoroughly integrated into everyday objects and activities. As opposed to the desktop paradigm, in which a single user consciously engages a single device for a specialized purpose, someone “using” ubiquitous computing engages many computational devices and systems simultaneously, in the course of ordinary activities, and may not necessarily even be aware that they are doing so.

De computer dringt door in het leven van de mensen zonder dat zij dit eigenlijk door hebben. Informatie is altijd en overal op een manier die bij de context van de gebruiker past, is dit een pc dan een pc, maar het kan ook een mobiel zijn of een game-device met wifi toegang. Greenfield noemt het begrip geen ubiquitous computing maar everyware.

Maar hoe voelt het nu om in een wereld te leven die overspoelt wordt door ubiquitous computing? is een vraag die Greenfield stelt.

Hij ziet twee categorieën. De eerste zijn architecten die genieten van deze nieuwe vorm van technologie. Greenfield geeft het voorbeeld van een vrouw die al bellend door een winkelcentrum loopt. Het pad dat zij volgt is grofweg afhankelijk van het gebouw waarin zij zich bevindt. Een ander voorbeeld, de metro in Tokio. Hier gebruiken de metro reizigers hun mobiele telefoon als een soort van muur, om zichzelf af te schermen van de dingen om zich heen. Cyberspace is volgens Greenfield als je met je telefoon aan het bellen bent. De informatie daalt op ons neer als regen.

Greenfield vindt op Twitter een goed voorbeeld van een ding dat twittert. Namelijk de Tower Bridge in Londen. Tweets als I’m closing after the SB Gladys vullen dit account. De content komt van sensoren die op de brug zijn geplaatst. De sensoren vangen content op en deze wordt omgezet naar tweets.

Greenfield ziet overigens wel problemen met deze ontwikkelingen. Denk maar eens aan een paal in de grond die omhoog gaat als de auto er overheen is gereden. Als deze paal omhoog gaat terwijl de auto en boven staat heb je een probleem. Wie bestuurt deze paal? De computer… kun je deze bellen om over jouw probleem te praten. Nee dus. Er worden muren opgebouwd, digitale muren in dit geval.

De tweede categorie heb ik gemist. Maar misschien is deze niet behandeld. De presentatie van Greenfield was abstract en soms niet te volgen. Wellicht omdat ik niet heel veel van dit onderwerp afweet. Op zich interessant, steden bouwen rondom technologie. Je vraagt je dan af, waar eindigt dit?

PICNIC 2008 – schattige konijntjes

Ooit heb ik overwogen om een schattig konijntje (lees Nabaztag) te kopen, maar het abonnement dat je moest afsluiten om het konijntje iets te laten doen hield mij toen tegen. Nu weet ik niet of je nog langer zo’n abo nodig hebt, misschien moet ik er weer eens induiken, want schattig zijn ze wel.

Rafi Haladjian (co-founder van Violet) had een droom:

Let all things be connected

En met de Nabztag, kwam deze droom een stapje dichterbij. Want als je een konijntjes met elkaar kunt connecten, dan kun je alles connecten.

What if the world came to you through a Rabbit? A Rabbit connected to the Internet that’ll bring you everything on the web and messages from your friends using coloured lights, the movements of his ears, spoken words, or songs. A Rabbit you can talk to and give orders to. A Rabbit you can ask for advice and entrust with messages to your friends. A Rabbit that reacts to and recognizes the objects that surrounds you…

De Nabaztag is volgens Haladjian een effortless spontaneous information provider. Informatie naar je toe gebracht maar op een andere manier. Of The Nabaztag brings all the things that are “good to know” but not worth the effort, low calorie information.

Maar de Nabaztag is niet het enige. Een nieuw product uit de koker van Haladjian is de mir:ror die op 23 oktober gelanceerd wordt.

De mir:ror is een rfid lezer waar je eigenlijk alles (dat je met een zogeheten Ztamp (lees rfid)) hebt beplakt kan lezen en waaraan je een actie kan koppelen. Bijvoorbeeld een paraplu die getagged is, zorgt ervoor dat het weerbericht op je computer wordt getoond. Of bijvoorbeeld een boek dat voorzien is van een Ztamp dat wordt voorgelezen. Met de kleine Nabaztags, de Nanoztags, kun je elke actie die je kunt bedenken laten uitvoeren.

Dat boeken voorlezen is ook iets dat uitgever Ladybird heeft opgepikt en samen met Violet heeft uitgewerkt.

Op de website van de Bookseller.com werd op 13 augustus geschreven:

It recognises a book via the “Ztamp” glued under a book’s cover, retrieves the story from the Violet server and then reads it out loud. Users can navigate through the chapters of the story by moving the Rabbit’s ears.

Briljant!

Misschien zo toch nog maar even de stad in om een konijntje te kopen…..

PICNIC 2008 – Nike & Apple & Communities

Michael Tchao (General Manager of Nike Techlab) nam ons mee naar de wondere wereld van hardlopen en communities op wereldschaal.

Tchao begin zijn presentatie met wat als wij de digitale technologie kunnen gebruiken om de sportbeleving te vergroten? Wat als wij informatie omzetten in inspiratie? Kunnen wij de fysieke activiteit (hardlopen) koppelen aan digitale communities? En kunnen wij tools ontwikkelen dat gebruikers met elkaar in verbinding brengt en waarmee de gebruiker verbonden wordt aan het merk?

Het antwoord:

Mensen hardlopen omdat het een activiteit is die je gemakkelijk met anderen kan doen en waarbij je onderdeel kan uitmaken van iets groters (er zijn namelijk heel veel mensen die hardlopen). In eerste instantie was hardlopen op muziek not done, maar in de loop van de jaren zijn er toch steeds meer hardlopers die muziek gebruiken ter ondersteuning van de activiteit. En denk je aan muziek, dan denk je al snel aan de Ipod van Apple waarvan er inmiddels miljoenen zijn verkocht. Voor Nike was het dus logisch om hun merk, aan het merk van Apple te koppelen en in 2006 werd de Ipod+Nike geboren.

de meest populaire schoenen + meest populiare muziekdevice = meest populaire online community

De sensor – die je onder in je hardloopschoen plaatst – meet allerlei verschillende dingen, zoals hoe hard je loopt, hoeveel calorieën je verbruikt, etc. De iPod wordt hiermee je persoonlijke coach. Na het hardlopen synchroniseer je de data op de website van Nike+.

Naast het synchroniseren van de data kun je op de site van Nike+ ook mensen ontmoeten, die net als jij hardlopen. Je kan bijvoorbeeld op de site teams aanmaken, waar anderen dan weer bij aan kunnen haken.

Maar je kan ook een Nike+ mini aanmaken, een avatar, die je dan weer in bijvoorbeeld Facebook kunt gebruiken.

Nike zag de kracht van de community die ontstond en besloot om een evenement te organiseren waarbij hardlopen en muziek samen kwamen. Tchao geeft als voorbeeld Londen, waar noord en zuid Londenaren in verschillende kleur tshirts het tegen elkaar opnamen. Maar ook Nike Womens Marathon is een voorbeeld. Dit evenement start met shoppen en eindigt met het krijgen van een Tiffany Keychain uitgereikt door brandweermannen.

Maar Nike gaat nog een stap verder, want wat als wij de hele wereld tegelijkertijd aan het hardlopen kunnen krijgen? Dit evenement werd georganiseerd aan het einde van de Olympische Spelen op 31 augustus 2008.

Een bijzonder voorbeeld van engagement!

En dan begin ik meteen te denken, wat als wij alle Nederlandse bibliotheekgebruikers op een dag (zeg ergens in de winter) hetzelfde kunnen laten doen en daar verschillende evenementen omheen bedenken (is vast al een keer gedaan denk ik). Het merk: DE BIBLIOTHEEK. Onder het motto “ontdek de bibliotheek” 24 uur lang. Ik zie het helemaal voor me, in Friesland beginnen ze om 6 uur ‘s morgen met een ontbijt in de bibliotheek onder het genot van een boek dat voorgelezen wordt door een Zeeuwse schrijver. Om 12 uur ‘s nachts is Amsterdam al begonnen met een nachtwandeling langs alle bibliotheekfilialen, waar je natuurlijk als je moe bent gewoon tussen de boeken mag slapen. Om 3 uur ‘s middags is er een muziekevenement in de bibliotheek van Texel. En om 8 uur ‘s avonds begint het diner in de bibliotheek van Den Bosch. Het vergt wat organisatie maar het is volgens mij te doen. Op de speciale website van de bibliotheek kun je je aanmelden en met anderen discussieren over de activiteiten. Misschien kun je zelfs gebruikers oproepen om activiteiten te bedenken die je dan als bibliotheek wel uit moet voeren. Een 24uurs-marathon in bibliotheekland. Een camerateam legt alles vast en de filmpjes worden live uitgezonden. Uiteraard worden alle web 2.0 toepassingen op de website aangeboden. Zoals gezegd ik zie het al helemaal voor me.

PICNIC 2008 – Secrets & Lies

Na Clay Shirky was het tijd voor Secrets and Lies van Genevieve Bell. Bell is een antropologe die werkt voor Intel en houdt zich onder andere bezig met liegen, en over dat liegen ging haar presentatie.

Lying is everywhere, in everything and always complicated!

Hoe gaat is, is de vraag waarop het antwoord het vaakst een leugen is. Mannen liegen vaker van vrouwen, maar vrouwen zijn er beter in. Heerlijk van die statements.

Waar ik even opveerde was de opmerking dat onderzoekers liegen zien als onderdeel van het dagelijks leven. Bell zegt a lie is a consious prevention of reality. Waarbij de leugen niet de tegenpool is van de waarheid, maar de tegenpool is van de realiteit, dit omdat de mens dingen onderdrukt waar hij/zij niet mee om kan gaan.

Lies are a form of play working through identity and rules

Het idee dat alle informatie voor iedereen toegankelijk moet zijn is relatief nieuw en heeft veel te maken met internet en andere nieuwe technologie.

We have taken our lies online and our devices cannot keep up

Het staat vast dat liegen slecht is, maar het is ook een feit dat liegen nu eenmaal gebeurd. Bell geeft het voorbeeld van de tentoonstelling Alter Ego. Als wij online liegen dan heeft dat vaak te maken met het beschermen van onze privacy. Zo heeft Bell bijvoorbeeld zichzelf buitengesloten van Flickr. Omdat zij gelogen heeft over haar geboortedatum bij het aanmelden en nu haar wachtwoord is vergeten kan zij niet langer inloggen. Conclusie, Flickr account geblocked. Maar soms heeft liegen absoluut geen consequenties, bijvoorbeeld als je bij Facebook zegt dat je 100 jaar oud bent.

Maar met al die nieuwe devices wordt liegen steeds lastiger. De devices vertellen namelijk altijd de waarheid. Zij kunnen gewoonweg niet liegen. Gelukkig bestaan er diensten die je kunnen voorzien van een leugen. En misschien dat in de toekomst de devices worden uitgerust met een knop voor “de leugen”.

Secret & Lies offer new ways to think about privacy and security … and other technical concerns

Toch zal er altijd een spanningsveld bestaan tussen feitelijk en ideaal gedrag als het gaat om liegen en geheimen.

If people like to tell lies and they are easier online, and through digital intermediation, where does that leaves us?

Tsja, dat is een hele goede vraag. Of gewoon nooit liegen (dat is natuurlijk een optie :))

PICNIC 2008 – Here Comes Clay Shirky

Afgelopen donderdag stapte ik erg vroeg in de trein om te gaan genieten van een dagje PICNIC in de Amsterdamse Westergasfabriek. Omdat ik wist dat Jan 2.0 er ook zou zijn, heb ik hem gebeld om vanaf Amsterdam CS samen verder te rijden.

Na de inschrijving (onhandige balie dus duurde lang) was de eerste spreker van de dag Clay Shirky. Hij was iets te vroeg begonnen dus de eerste 10 minuten heb ik niet meegekregen. Clay Shirky, die kennen we van het boek Here Comes Everybody. Een boek dat nog steeds op mijn te lees lijstje staat. Shirky is zo’n spreker bij wie het (zo lijkt het) vanzelf gaat. Zijn verhaal is sterk en zit goed in elkaar. Daarnaast is de lokatie overweldigend, een mooie grote zaal met een mooi uitgelicht podium en perfect werkende techniek.

Shirky begint zijn verhaal met voorbeelden van Flickr groepen en de regels die bij sommigen van die groepen gelden. Zoals de Black & White Maniacs (Please Comment on the Previous TWO). Bijzonder aan deze groep is dat zij een van de regels binnen de groep in de groepsnaam hebben opgenomen. Deze regel wordt in 8 talen beschreven op de homepage van de groep. Hier staat ook de andere regel die binnen de groep geldt:

(**NEW RULE: If you consistently leave one or two-word comments like, “nice,” “good b+w,” “great catch,”….etc. you’ll be removed from the group as well.)

Dus je moet twee comments geven voor elke foto die je plaatst en de comment die je geeft moet meer dan twee woorden bevatten. Houd je je niet aan deze regels dan wordt je uit de groep verwijderd. Best streng, maar ze hebben hier vast een reden voor. Het fijne aan Flickr vind ik juist dat je communities kan bouwen zonder regels en dat dat gewoon werkt.

De rode draad in het verhaal van Shirky zijn sociale dilemma’s. Zoals bovengenoemd voorbeeld rondom regels binnen de community. Maar ook de feautures die softwarebouwers in de systemen maken, zoals bijvoorbeeld Twitter, dat begon met twee feautures en er nu ongeveer zes heeft. Belangrijk hierbij is om te kijken hoe gebruikers de social software gebruiken en niet teveel toeters en bellen toe te voegen.

Als het gaat om collaboratie worden de sociale dilemma’s lastiger, meent Shirky. Hij noemt als voorbeeld de pagina over Galileo op wikipedia. Deze pagina is, soort van, op slot gezet omdat het conflict dat Galileo met de Katholieke kerk had nog steeds niet uitgevochten is en de meningen hierover verdeeld zijn. Overigens is de Nederlandse wikipedia pagina niet op slot gezet.

Maar het dilemma collective action is echt het allermoeilijkste, zegt Shirky. Om ervoor te zorgen dat de gebruikers van een social network site zich verzamelen om over te gaan tot collectieve actie moet er iets “groots” gebeuren. Zoals het voorbeeld van de HSBC bank. Deze bank wijzigde de voorwaarden van een dienst die veel studenten gebruikten in de zomermaanden, bezwaar aantekenen kon binnen 30 dagen. De studenten waren furieus en verzamelden zich op Facebook. In The Guardian van 25 augustus 2007 wordt geschreven:

Forget old-fashioned occupations and sit-ins: student protest has gone “viral”. Online networking phenomenon Facebook has emerged as the venue for a rapidly proliferating campaign that has already brought in thousands of recent graduates. It’s called “Stop the Great HSBC Graduate Rip-Off!”

The Guardian gebruikt termen als cyber-rebellion om aan te geven dat het protest niet langer fysiek is maar virtueel. De schade die deze rebellion aan kan richten kan vele malen groter zijn omdat het bereik van sociale netwerken als Facebook enorm is. Daarnaast is de snelheid waarmee berichten met bezwaren en boosheid van gebruikers geplaatst wordt onvoorstelbaar. Volgens Shirky gaf de bank uiteindelijk niet toe omdat de gebruikers ontstemd waren maar omdat de gebruikers ontstemd en georganiseerd waren.

Het gaat dus niet langer om het vinden van informatie, de nieuwe mogelijkheden van het web kunnen leiden tot actie. Actie van een hele grote groep mensen, tegen weinig kosten en met een ongekende snelheid. Nu zijn er verschillende licenties op internet te vinden maar nog geen licentie voor collectieve actie. Stel je bent een groep vrienden en je wilt een bankrekening openen dan kan dat als je onderdeel bent van een organisatie oid. De maatschappij kan namelijk alleen iets met groepen die ergens onderdeel van zijn. Online bestaan er geen groep-licenties. Er worden wel experimenten uitgevoerd zoals de Meetup Alliance, maar hoe dat uit zal pakken weet eigenlijk nog niemand. De grote vraag waar Shirky dan ook mee afsluit is: kunnen we de komende jaren komen tot een licentie die collectieve actie bevorderd?

PICNIC 2008

Nog even en dan is het zover. Misste ik het vorig jaar door een symposium in Utah waar ik heen mocht, dit jaar wijkt niets, ik ga naar PICNIC! Alleen welke dag, dat is nog de grote vraag. Het programma is te interessant en ik kan niet zo goed kiezen. Maar 1 dag ga ik, dat is zeker.

Afgelopen vrijdag heb ik toch maar even mijn profiel aangepast en kreeg ik nog dezelfde dag het verzoek van Simone Brummelhuis om te connecten. Ik ken Simone niet maar was wel nieuwsgierig. In haar profiel staat dat zij oprichter is van TheNextWomen.com en eigenaar van iens.nl. Maar zij schrijft ook voor DutchCowGirls. Drie sites die ik regelmatig lees en/of bezoek. Tijdens PICNIC is er een TheNextWomen Breakfast sessie en een Brainstorm Camp. De laatste is toegankelijk voor maximaal 30 vrouwen dus die ga ik niet bezoeken, ik heb geen eigen bedrijf dus wil ik geen plaats innemen van iemand die dat wel heeft. Het ontbijt lijkt mij leuk als ik op donderdag naar PICNIC ga. Het is mij alleen niet duidelijk, moet ik hier nu wel of niet een extra kaartje voor kopen?

Het bijzondere aan het netwerk rondom PICNIC is dat je heel snel met andere bezoekers in contact komt. Mensen die je nog niet kent en die je misschien wel ontmoet in Amsterdam. Zou Simone mij aangeklikt hebben omdat ik een vrouw ben? In ieder geval ben ik vereerd met de connectie en als ik haar zie zal ik dat zeggen ook.

En dan nu nog maar even het programma doorkijken en kiezen. Ga ik woensdag of toch donderdag?

WP Twitter Auto Publish Powered By : XYZScripts.com